Mijn interview met AD

De baby van Agnes (39) leefde drie dagen: ‘Ik was verdrietig, maar ook trots. Ze was dood, maar ook geboren.’Bevallen: vrouwen doen het al eeuwen en raken er nooit over uitgepraat. Bevallingen zijn prachtig, loodzwaar en veranderen je leven. In deze serie bevallingsverhalen creëren ouders openheid door het eerlijke verhaal van hun bevalling te delen. Agnes Boer (39) beviel zonder een wee te hebben gevoeld. Haar dochtertje Anouk overleed na een paar dagen aan de complicaties van de geboorte.

Ze woont in een klein gehucht in de gemeente Hardenberg met haar man Harry Dijk en dochter (7). In 2016 raakt Boer ongepland zwanger van haar tweede kindje: ,,Hannah was pas negen maanden toen ik ontdekte dat ik weer zwanger was. Omdat we geen wens hadden voor een tweede, was dat even schakelen. Maar al snel waren we erg blij. Ik had een fijne zwangerschap, genoot van mijn dochter en werkte als trainer bij de marechaussee. Niets wees erop dat het niet goed zou aflopen.”

Sinds ze moeder is luistert Boer bewust naar haar lichaam. Ze heeft vertrouwen in haar zwangerschap maar heeft soms negatieve gedachtes over haar leven als moeder van twee kinderen: ,,Ik vroeg me af hoe ik de liefde zou kunnen verdelen over twee meisjes. Soms dacht ik: wat als ze niet met elkaar kunnen opschieten of veel ruzie maken? Ook dacht ik soms: wat als ze doodgaat? Ik vond het spannend dat ons leven ging veranderen; ik wist wat ik had en niet wat ik zou gaan krijgen.”

Op de dag van de bevalling voelt ze een lichte druk, maar geen weeën: ,,Er rommelde nog niets en toch zei Harry dat het erop leek alsof ik aan het bevallen was. Mijn verloskundige kwam even kijken en toen ze mijn ontsluiting checkte bleek ik al op zes centimeter te zitten, zonder dat ik iets door had gehad. Omdat we nog twintig minuten moesten rijden gingen we meteen naar het ziekenhuis. Toen ik op de parkeerplaats wachtte tot Harry terugkwam met een rolstoel, voelde ik: als ik nu één keer druk geef, komt ze eruit.”

Ze is amper binnen in het ziekenhuis, of haar vliezen breken. Ze staat middenin de wachtruimte van de eerste hulp als ze bloed langs haar been ziet lopen: ,,Mijn verloskundige kwam aanrennen en ik werd op een bed gelegd en door de gangen gereden. Alles ging heel snel en ik voelde paniek bij de artsen. Toen we op de verloskamer kwamen bedacht ik me dat mijn moeder aanwezig zou zijn bij de bevalling. Maar het was te laat om haar te bellen: een paar seconden later werd Anouk plotseling geboren.”

Haar baby maakt geen geluid en is spierwit: ,,Er stond tien man rondom mijn bed, de navelstreng werd doorgeknipt en Anouk werd meegenomen. In een ander kamertje werd de reanimatie gestart. Ik zat op mijn bed en wachtte af. Er was geen bevalbubbel: ik was er helemaal bij. Achteraf weet ik dat mijn man vanaf dat moment al dacht: die gaat dood. Zelf had ik er geen gedachtes bij; ik wachtte op het moment dat ik mijn kind terugzag.”

De artsen vertellen haar na de geboorte van de placenta dat er veel is gebeurd, maar dat de baby stabiel is: ,,Het enige dat ik dacht was: ik wil bij haar zijn, hoe dit ook afloopt.” Boer wordt naar de IC gebracht waar de pasgeboren Anouk hulp krijgt bij het ademen. Nog diezelfde avond wordt ze overgeplaatst naar een ander ziekenhuis. Tijdens de stortbevalling blijken er meerdere dingen mis te zijn gegaan: ze had gepoept in het vruchtwater, de meconium ingeslikt, de navelstreng was van de moederkoek afgescheurd en deze had ze drie keer om haar nekje.

Boer: ,,Ik hoorde alles aan, nog niet wetende dat de dood al heel dichtbij was. Ik heb de hele nacht bij Anouk gezeten, terwijl ze aangesloten lag aan alle apparatuur. De volgende ochtend begonnen de gesprekken met de artsen. Langzaam werd ons duidelijk dat Anouk niet kon blijven leven, haar hersenen stuurden haar organen niet aan. Het klinkt gek, maar ik heb dit meteen geaccepteerd. Het ging niet, dat zagen we zelf ook. Ik heb veel gehuild, maar was rustig en nuchter.”

Haar opa’s en oma’s komen afscheid van haar nemen. Ook Hannah komt naar het ziekenhuis om haar zusje nog een keer levend te zien. ,,Daarna werd Anouk afgekoppeld van alle apparatuur en konden Harry en ik haar knuffelen. Je kind vasthouden na je bevalling is waar je behoefte aan hebt als bevallen vrouw. Ik had drie dagen met mijn neus haar halsje aangeraakt, maar ik kon haar nu eindelijk op mijn borst leggen. Dat was heel fijn, ook al wisten we dat ze dood zou gaan. Anouk stierf na een uur en een kwartier in onze armen. Ik was verdrietig, maar ook trots. Ze was dood, maar ze was ook geboren.”

Na de dood van Anouk moet er een uitvaart geregeld worden: ,,We hebben haar een nacht achtergelaten in het mortuarium van het ziekenhuis. Zelf had ik dit liever niet gedaan, maar dit was de wens van mijn man. Je moet het samen doen en je hebt van tevoren geen idee in wat voor wereld je terecht komt en hoeveel keuzes je kan gaan maken. Toen ze bij het mortuarium zeiden dat ze Anouk de volgende dag wel thuis konden ‘afzetten’ dacht ik: nee. Met opgeheven hoofd hebben we haar de volgende ochtend zelf opgehaald en mee naar huis genomen.”

Haar borstvoeding komt op gang en de hormonen gieren door haar lijf: ,,Dat je er lichamelijk klaar voor bent om een baby te voeden die dood is, is zwaar. Het maakte me boos en er waren dagen dat ik niet kon stoppen met huilen. Maar hoe verdrietig ik ook was, Anouk gaf me ook een zetje om het roer om te gooien. Ik ben begonnen met een opleiding voor laatste levensfase begeleiding en in een hospice gaan werken. Ook ben ik gestart met de uitvaartopleiding en inmiddels heb ik daar mijn beroep van gemaakt. Met veel liefde regel ik de uitvaarten van baby’s, kinderen en volwassenen en begeleid ik betrokkenen.

Het is nu zes jaar geleden dat Anouk werd geboren en stierf. Natuurlijk heb ik slechte dagen, maar haar dood beheerst niet ons leven. Onze dochter Hannah mist haar overleden hond meer dan haar zusje. Wel weet ze dat ze een zusje heeft die hier niet meer is. En toch ook wel: ik breng Hannah elke dag naar school, maar Anouk blijft altijd bij me.”

Wil je het artikel lezen op de website van AD? Klik dan hier.

Liefs Agnes

Deze blog is geredigeerd door: JT Communicatie